بازم درودبه همتون وازدل برآمده هاتون
چون همینه که آرامش زنده موندنو بهم میده
(با بغضی که آرزوی گریه شدن داره)
بدرودای خاطره های دوست داشتنی یونیور
باهمه غصه هاوسنگینی قلبم
بدرودای باتوشب مانده درکنج اتاق تنهایی هایم
بچه هاقدراین روزاروبیشتربدونین چون زودگذرن مثل من که چهارسال رو باسرعت نورگذروندم اولاش فکرمیکردم کو تاترم آخرولی چه زودتموم شد
.
.
.
میدونم خوشحال نیستم مثل خیلیا که کارشناسیشون تموم میشه ومیگن آخیش ازدست آماروریاضی و...،راحت شدیم
این احساس همیشگی ازچندترم قبل باهام بودوالان که باواقعیت( تموم شد)روبرومیشم بی حدواندازه دلم گرفته
دارم به خودم تسلیت میگم،مرورخاطره هابیشترزجرم میده دقیقاهمون احساسی رودارم که تو پیش دانشگاهی داشتم.
باخودم میگم چه دنیای پوچی،غصه هاچندین برابرخنده ها اما من که غصه های دنیا روبیشتردوست دارم پس چراپوچ! و
همینجوری کَل کَل کردن عقل وذهن ادامه داره............................
کارشناسی ارشداین دست نیافتنی به دل آرزو شده،بهش میرسم شایدسال دیگه ومسابقه های ورزشی زیادی که روبرومه
شایدم رسیدن به یکی ازتیمهای ملی اگه شب نخوابی دست ازسرم برداره.
قول میدم بعدازاین جواب پیاماتونوزودتربدم وبیشتربنویسم تابه عهدی که دربازگشایی این وب باخودم بستم پایبندباقی بمونم
وبهش نزدیکتربشم
دوست داشتم بیشترباهاتون حرف بزنم ولی سرتونودرد نمیارم
.
آیا در این دنیا کسی هست بفهمدکه در این لحظه چه می کشم ؟ چه حالی دارم؟
چقدر زنده نبودن خوب است ، خوب خوب خوب
(دکترشریعتی)
تاآپ بعدی بدرووووووووووود
چشم براه کامنتاتونم